[...] Tego ranka wrony krakały jakoś tak
osobliwie, jakby się antropomorfizowały. Muzyka w telefonie też
brzmiała nad wyraz krystalicznie. Czekałam na pociąg do GDA. Przeszłam przez siatkę
w stronę torów, było rano, to jeszcze za wcześnie na policyjne atrakcje.
Pociąg zatrzymał się z przeraźliwym świstem. Wsiadłam...
Bezpośrednio przed Gdańskiem siedziałam ze starym małżeństwem z wnuczką. Wnuczka dużo pytała o kierunki i o ogólną orientację ciała w przestrzeni. „Babciu czy to pociąg jedzie czy w oknie tylko się przesuwają rzeczy?”, „To pociąg jedzie wnusiu, poruszamy się w tę stronę”, ciekawe odczucie mi się przytrafiło przy tym, jak gdyby z tej drugiej już strony lustra.
Wysiadłam w GDA. Na miejscu w buffecie tańczyłam i jarałam fajki. Byłam dość hiperaktywna, kazałam sobie zaparzyć zielonej tea. Krążyłam i obserwowałam. Czułam się nietypowo, bardzo nietypowo. Dj-e grali. Potem nadeszła moja kolej. Czułam się dziwnie, tak jakby wszyscy mnie oceniali. To był zwiastun. Obgadywali mnie obrzydliwie, to było przerażające. Oczywiście potykałam się podczas gry i ogólnie wyszła lipa. „Jestem lustrem społecznym.” powiedziałam do jednego z kolesi, on odpadł.
Zebrałam torby i poszliśmy do speluny stoczniowej kilkaset metrów dalej. Odłożyłam torby za scenę i przystanęłam na lewo od djki. Zaczęła się ostra psychodelia. Ruszyłam na tyły za scenę, było tam mnóstwo stolików, krzeseł, poukładanych na kupę. Zaczełam wdrapywać się na sam szczyt, zgubiłam klapek. Potem zeskakiwałam narażając się na szwank. Gdzieś w między czasie ktoś obrzygał mi nogawkę. A klapek... na szczęście odnalazłam go, wracać 500 kilometrów bez butów byłoby nielada wyzwaniem. Czułam się jak kruk, czy raczej napotkana rano wrona. Potem taniec i chwila odpoczynku na fotelu.
Wychodząc z tego centrum obłudy i perwersji przyatakowało mnie dwóch karków, pytali o zagubionych dj-ów, z którym notabene byłam, odparłam jednemu: „spójrz mi w oczy, to oświecenie kundalini” „spierdalaj ćpunko” - zripostował. Chwilę potem, przy bramie stoczniowej czułam się jak matka Teresa pochylając się nad jednym z zaginionych djów ubrudzonym węglem, z połamanym nosem. Wróciłam do domu.
Bezpośrednio przed Gdańskiem siedziałam ze starym małżeństwem z wnuczką. Wnuczka dużo pytała o kierunki i o ogólną orientację ciała w przestrzeni. „Babciu czy to pociąg jedzie czy w oknie tylko się przesuwają rzeczy?”, „To pociąg jedzie wnusiu, poruszamy się w tę stronę”, ciekawe odczucie mi się przytrafiło przy tym, jak gdyby z tej drugiej już strony lustra.
Wysiadłam w GDA. Na miejscu w buffecie tańczyłam i jarałam fajki. Byłam dość hiperaktywna, kazałam sobie zaparzyć zielonej tea. Krążyłam i obserwowałam. Czułam się nietypowo, bardzo nietypowo. Dj-e grali. Potem nadeszła moja kolej. Czułam się dziwnie, tak jakby wszyscy mnie oceniali. To był zwiastun. Obgadywali mnie obrzydliwie, to było przerażające. Oczywiście potykałam się podczas gry i ogólnie wyszła lipa. „Jestem lustrem społecznym.” powiedziałam do jednego z kolesi, on odpadł.
Zebrałam torby i poszliśmy do speluny stoczniowej kilkaset metrów dalej. Odłożyłam torby za scenę i przystanęłam na lewo od djki. Zaczęła się ostra psychodelia. Ruszyłam na tyły za scenę, było tam mnóstwo stolików, krzeseł, poukładanych na kupę. Zaczełam wdrapywać się na sam szczyt, zgubiłam klapek. Potem zeskakiwałam narażając się na szwank. Gdzieś w między czasie ktoś obrzygał mi nogawkę. A klapek... na szczęście odnalazłam go, wracać 500 kilometrów bez butów byłoby nielada wyzwaniem. Czułam się jak kruk, czy raczej napotkana rano wrona. Potem taniec i chwila odpoczynku na fotelu.
Wychodząc z tego centrum obłudy i perwersji przyatakowało mnie dwóch karków, pytali o zagubionych dj-ów, z którym notabene byłam, odparłam jednemu: „spójrz mi w oczy, to oświecenie kundalini” „spierdalaj ćpunko” - zripostował. Chwilę potem, przy bramie stoczniowej czułam się jak matka Teresa pochylając się nad jednym z zaginionych djów ubrudzonym węglem, z połamanym nosem. Wróciłam do domu.
Po powrocie do domu już łóżku pojawiły się dziwne, mackowate rośliny...
Po odpoczynku wszystko było w porządku.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.